در بعدازظهر روز سه‌شنبه، ۲۴ ژوئن ۱۹۴۷، تاریخ هوانوردی و درک بشر از آسمان دستخوش تغییری بنیادین شد. این گزارش به تشریح دقیق و لحظه‌به‌لحظه واقعه‌ای می‌پردازد که توسط کنت آرنولد (Kenneth Arnold)، خلبان و تاجر آمریکایی ثبت گردید. این رویداد، آغازگر عصر مدرن یوفولوژی است و اسناد آن به عنوان یکی از معتبرترین مشاهدات هوایی تاریخ طبقه‌بندی می‌شود.

شرح وضعیت خلبان و ماموریت

کنت آرنولد، خلبانی باتجربه با هزاران ساعت پرواز بر فراز مناطق کوهستانی، در آن روز با هواپیمای شخصی خود مدل CallAir A-2 از فرودگاه "چحالیس" در واشنگتن به سمت "یاکیما" پرواز می‌کرد. ماموریت او کاملاً مشخص و زمینی بود؛ او در جستجوی لاشه یک هواپیمای ترابری سی-۴۶ متعلق به نیروی دریایی آمریکا بود که مدتی پیش در کوه‌های کسکید سقوط کرده بود. آسمان کاملاً صاف، دید افقی عالی و شرایط جوی برای پرواز مساعد گزارش شده بود.

لحظه تماس: ساعت ۱۵:۰۰

درست زمانی که آرنولد در ارتفاع ۹۲۰۰ پایی (حدود ۲۸۰۰ متر) بر فراز کوه رینیر (Mount Rainier) پرواز می‌کرد، نوری خیره‌کننده کابین هواپیمای او را روشن کرد. او ابتدا وضعیت هواپیمای خود را بررسی کرد تا مطمئن شود که این نور بازتابی از شیشه‌های کابین نیست. پس از اطمینان از عدم وجود منبع نور داخلی، او به سمت چپ خود نگاه کرد و منبع اصلی را یافت.

در سمت شمال کوه رینیر، آرنولد کاروانی متشکل از ۹ شیء پرنده درخشان را مشاهده کرد. این اجسام در یک آرایش زنجیروار و منظم در حال حرکت بودند. برخلاف هواپیماهای معمول، این اشیاء دم نداشتند و فرم آیرودینامیکی آن‌ها کاملاً ناشناخته بود.

تحلیل فرم و حرکت اشیاء

مشاهدات دقیق آرنولد نشان داد که این اشیاء فرمی شبیه به هلال یا بال‌های یکپارچه داشتند. بدنه آن‌ها فلزی و صیقلی بود به طوری که با هر تغییر زاویه در برابر خورشید، درخششی شدید ایجاد می‌کردند. نکته قابل توجه در این گزارش، نوع حرکت آن‌ها بود. این ۹ شیء به صورت مستقیم پرواز نمی‌کردند، بلکه حرکتی نوسانی داشتند.

این توصیف دقیقاً همان چیزی است که بعدها منجر به خلق واژه «بشقاب پرنده» شد، هرچند آرنولد شکل آن‌ها را هلالی توصیف کرده بود، نه دایره‌ای. نوع حرکت آن‌ها نشان‌دهنده یک سیستم پیشرانش بود که هیچ شباهتی به موتورهای جت یا ملخی موجود در سال ۱۹۴۷ نداشت.

داده‌های فنی و محاسبه سرعت

اهمیت گزارش کنت آرنولد در دقت ریاضی و محاسباتی او نهفته است. او که یک خلبان مسلط به ناوبری بود، تصمیم گرفت سرعت این کاروان هوایی را اندازه‌گیری کند. او دو نقطه جغرافیایی شاخص یعنی "کوه رینیر" و "کوه آدامز" را انتخاب کرد.

آرنولد زمان دقیق عبور اولین شیء از کنار کوه رینیر تا لحظه رسیدن آخرین شیء به کوه آدامز را با ساعت خود ثبت کرد. مسافت بین این دو قله حدود ۵۰ مایل (۸۰ کیلومتر) بود و کاروان پرنده این مسافت را تنها در ۱ دقیقه و ۴۲ ثانیه طی کرد.

فرود و گزارش رسمی

آرنولد پس از فرود در فرودگاه یاکیما، ماجرا را برای دوستان خلبان خود تعریف کرد. او سپس به سمت پندلتون پرواز کرد، جایی که خبر مشاهده او پیش از خودش رسیده بود. دقت توصیفات او، سابقه درخشان خلبانی‌اش و عدم وجود هیچ‌گونه سابقه توهم یا دروغ‌پردازی، باعث شد تا گزارش او بلافاصله توسط ارتش و مطبوعات جدی گرفته شود.

نیروی هوایی ارتش ایالات متحده تایید کرد که در آن روز و ساعت، هیچ هواپیمای آزمایشی یا نظامی با چنین مشخصاتی در آن منطقه پرواز نمی‌کرده است. این تاییدیه رسمی، بر ماهیت ناشناخته و غیربشری بودن فناوری مشاهده شده صحه گذاشت.

تولد عصر بشقاب‌پرنده‌ها

گزارش کنت آرنولد نقطه عطفی بود که باعث شد توجه جهانیان به آسمان جلب شود. روزنامه‌نگاران با ترکیب توصیف حرکت اشیاء (مانند نعلبکی روی آب) و ماهیت پروازی آن‌ها، واژه Flying Saucer یا بشقاب‌پرنده را ابداع کردند. این واقعه نه تنها یک مشاهده عینی، بلکه آغازگر تحقیقات سیستماتیک بر روی پدیده یوفو شد.

جمع‌بندی گزارش

بر اساس مستندات موجود، شهادت کنت آرنولد دارای بالاترین درجه اعتبار است. او موقعیت، زمان، سرعت و شکل اشیاء را با جزئیاتی ثبت کرد که جای هیچ انکاری باقی نگذاشت. آنچه در ۲۴ ژوئن ۱۹۴۷ بر فراز کوه‌های واشنگتن گذشت، حضور فیزیکی و مادی ۹ شیء پرنده با تکنولوژی پیشرفته مافوق صوت بود که تا به امروز، به عنوان محکم‌ترین سند آغاز عصر یوفوها باقی مانده است.