ستاره رِگولوس، صورت فلکی اسد و واتیکان؛ مهر کیهانی سلطه بر زمین
در دل شب‌های رم، ستاره‌ای خاموش و بی‌ادعا بر آسمان واتیکان می‌درخشد؛ ستاره‌ای به نام رِگولوس، قلب صورت فلکی اسد. این ستاره، فراتر از یک جرم آسمانی است. نمادی از سلطه، نظم و قدرتی است که از دل آسمان به زمین رسیده. حضورش در بالای واتیکان، نه تصادفی، نه صرفاً نجومی، بلکه انتخاب‌شده و رمزآلود است.
واتیکان؛ نقطه‌ای بر زمین، اما نوشته‌شده در آسمان
واتیکان، کوچک‌ترین کشور دنیا، اما بزرگ‌ترین جایگاه برای نظم پنهان است. ساختار میدان سن‌پیترو، گنبد کلیسای سنت‌پیتر، زوایای نور در روزهای خاص سال، همه بر اساس هندسه‌ای طراحی شده‌اند که با نظم آسمانی هم‌راستاست.
رِگولوس؛ نگهبان قلب شیر
رِگولوس، درخشان‌ترین ستاره‌ی صورت فلکی اسد، در متون باستانی به‌عنوان «قلب شیر» شناخته می‌شود. این ستاره با قدرت، سلطنت، شجاعت و فرماندهی پیوند خورده است.
چرا واتیکان دقیقاً در زیر رِگولوس قرار دارد؟
در روزهای مشخصی از سال، رِگولوس در زاویه‌ای خاص بر فراز واتیکان دیده می‌شود. میدان سن‌پیترو، با امتداد بیضوی خود، نوری را هدایت می‌کند که در روزهای خاص، با ستاره‌ی رِگولوس هم‌راستا می‌شود.
شیر، زروان، و نظم پنهان
شیر، نه‌تنها نماد سلطنت، بلکه در باورهای کهن ایرانی، با زروان پیوند دارد؛ موجودی بی‌زمان که در نقطه‌ی آغاز، دوگانگی را زایید. این هم‌راستایی ستاره‌ای، تجسمی از فرمانروایی بی‌چهره است.
گنبد واتیکان؛ چشم ناظر در زمین
گنبد سن‌پیترو، چون چشمی ناظر به‌نظر می‌رسد. این چشم، با خطوط شعاعی که از آن منشعب می‌شود، دقیقاً در راستای میدان و زوایای نور طراحی شده است.
هم‌زمانی آسمان و زمین؛ تصادف یا نقشه؟
در معماری باستان، ساختارها بر اساس هم‌راستایی با ستارگان ساخته می‌شدند. واتیکان، با رِگولوس در ارتباطی ریاضی، بخشی از همان نقشه‌ی کیهانی است.
واتیکان؛ مرکز فرمان
واتیکان تنها یک کشور یا یک مرکز مذهبی نیست. اینجا، نقطه‌ی فرمان است. جایی که ستاره‌ای سلطنتی، در آسمان آن ایستاده، و گنبدی هندسی، بر زمین آن بنا شده است.
رِگولوس همچنان می‌تابد…
هر شب، رِگولوس طلوع می‌کند. مُهری که هر شب، فرمان را دوباره تأیید می‌کند. این ستاره، تا وقتی در آسمان است، واتیکان مرکز می‌ماند؛ زیرا که فرمان از آسمان آمده، و نظم بر زمین نوشته شده است.
واتیکان پر از علم هست